Hedenmiddag , anno domini 2019, zag Post z’n fietsweek in duigen vallen. Het hele weekend had ie al niet kunnen fietsen, en ook het fietsen op woensdag leek niet door te gaan. En wat doet een fietsuh kutter dan in het algemeen ?
Juist, even een appie naar Siem. ‘Ga jij nog vanavond of morgen ? Woensdag kan ik niet’.
Tuuk Post, rondje race dan ?
‘?’ verschijnt er weer vanaf de andere kant.
Kwart over 7 is haalbaar laat Post weten.
Even voor half 8 komt er knarsend en piepend een fiets tot stilstand voor Joubertstraat 14z. Ja lieve kijkbuiskinderen, de Niner Air 9 krijgt niet het door de fabrikant voorgeschreven onderhoud, dat is wel duidelijk…..
Afijn, mijn Wilier staat al klaar met het zadel op ‘standje Post’.
Ik stap op de Araya. De 1e keer dacht ik nog mijn rivaal wel bij te kunnen sloffen op de Magneet, maar dat liep uit op een fiasco. Vandaar nu de Araya. Weliswaar ook van staal en niet zo piepjong meer, maar wel met versnellingen !
We rijden langs de Nieuwe Waterweg Maassluis uit richting Vlaardingen. Voorbij BP naar het Sinkslootpad naar Schipluiden. Kittig windje tegen maar we trappen lekker door. Heerlijk zo in het zuchie bij Post. Dan langs de golfbaan, met de wind schuin van rechtsvoor. De semi-aero Wilier met Post snijdt door de wind en rijdt mij bijna los. Mede dankzij mijn aerodynamische rechterkuit kan ik in het wiel blijven.
Verderop doe ik nog een aanval : met de zon in mijn rug probeer ik Post te verblinden door het zonlicht wat van het vele echte chroom van de Araya schittert. Dit lukt ook net niet en weer duik ik in het vacuüm achter Post.
We rijden de hele trambaan af tot aan De Lier. Hier links en nu hopende op wat zijwind.
Dat valt tegen, er moet nog steeds flink gestoempt worden. Post beweegt heel professioneel zijn linker elleboog, het officiële wielerteken voor ‘neem es ff over’ Ik gehoorzaam gedwee en neem de kop, maar moet al na 100 m opzij voor Post die het niet hard genoeg vindt gaan….
Bij Maasdijk draaien we linksaf de polder in, nu iets wind mee. Post schakelt naar het zwaarste verzet en ik blijf als aan het asfalt geplakt achter. Wat een power ! Ik zie het achterframe van de Wilier vervormen en hoor de spaken ‘ploink ploink’ doen door het enorme wattage wat Post eruit perst. Arme Wilier !
Vlak voor de haven van Maassluis is Post echter ineens helemaal leeg en kan ik hem met m’n laatste krachten net voorbij. Net alsof ik het hele eind op kop gereden heb ?.
Dankjewel Post, het was een onvergetelijke vrijgezellenavond !
Na morgen zit ik in een strak keurslijf…….
Auteur: Siem
