De bomen staan krom van de wind en de regen klettert luid tegen het woonkamerraam, het voetbalveld voor mijn huis is één drassige massa, als ik een Appie krijg van Post met de vraag om morgen te gaan fietsen in Goirle bij zwagert Wouter. Ik durf geen nee meer te zeggen tegen Post, dus ik stuur een bevestigend antwoord. Er wordt afgesproken om 09:00 te vertrekken bij van Dijk. Post rijdt, maar moet thuis nog wat moeite doen om één van de diverse auto’s van het gezin te reserveren. Later blijkt waarom ze ineens zo toegefelijk waren . Stipt negen uur (nou ja een paar minuten later) arriveert Post in de splinternieuwe Sportage, wel met de instructies om vooral geen moddervlekken achter te laten in, de in showroom staat verkerende KIA. De reuze fiets van Dijkx past met wat moeite, zonder zadel en met behulp van wat spanbandjes en Zuid-Afrikaanse petten perfect op de fietsendrager. Halverwege de A20 blijkt de achterdeur nog niet dicht te zitten maar dat euvel wordt snel en deskundig zonder te stoppen opgelost. De reis naar Brabant loopt voorspoedig. Op de Moerdijkbrug wordt de Brabants sprekende navigatie aangezet, Post is nog niet zo vaak bij zijn zwagert geweest en daardoor weet hij de weg nog niet helemaal. Op de Werft staat Wouter al ongeduldig op ons te wachten, Edwin en Mark zijn hun fietsen aan het uitladen uit de ruime Insignia. Het is wel koud en er staan een stevige frisse Brabantse wind. De gordijnen van de buren worden nieuwsgierig opzij geschoven, “wat is dat nou?”. “Wouter heeft visite en gaat niet alleen fietsen?”. Al snel praten de buren niet meer over de Corona besmetting in Tilburg maar over de vreemde omslag van Wouter. Na een paar meter door Goirle gefietst te hebben, duiken we de natuur al in. Post zijn trapaslager kraakt zo erg, dat voorbijgangers verwonderd omkijken, Gelukkig wordt het geluid van over elkaar wrijvende kogellagers snel minder. Wouter houdt er een stevig tempo op na, ik moet ineens aan Siem denken. Wat een geweldige route, dichte bossen worden afgewisseld door immense heidestroken, een minuut later rijden we weer langs een schitterend meer met watervogels die je alleen in natuurfilms ziet. Ook de ondergrond is afwisselend, paden bedekt met 5 centimeter dikke dennennaalden wisselen zich af door paden beschadigd door diepe tractorsporen gevuld met blubberig water, vijf tellen later rijden we dan weer door mul zand. Edwin dacht door een oppervlakkige plas te rijden maar zat voor hij het wist tot zijn assen in het water met als gevolg een zeiknatte wielerbroek. Ook Post, die op dat moment voorop rijdt, duikt in een gat gevuld met water zo diep als het Marianentrog, de rest kan dit gat gelukkig nog net maar behendig ontwijken. Wouter blijkt toch niet te liegen over de herten die hij regelmatig spot, maar waar hij nooit een foto van heeft. We zijn met z’n allen getuige van drie herten die een meter of 60 van ons af over de heide sprinten, angstvallig omkijkend of ze niet ingehaald worden door vijf mtb’ers. Even later kruisen we een stilte gebied, alleen het kraken van Post zijn trapaslager verbreekt de stilte totdat we een roedel van 50 blaffende honden passeren met nog harder schreeuwende baasjes. “Hoe lang nog tot de koffie?” vraagt een door trainingsachterstand vermoeide Dijkx. “ Ongeveer nog 4 kilometer” antwoord Wouter. De twee koffie met Brabants appelgebak smaken prima, een traktatie van Wouter (Thankssss!!!!). Tijdens de koffie wordt besloten niet voor de volle 65 kilometer te gaan maar de route in te korten met een kilometer of 13. Het tweede deel gaat nog harder dan het eerste, ook Mark en Edwin trappen flink door. Ik kan even op adem komen als er gestopt wordt voor een foto op een pittoresk pad omrand door met paddenstoelen bedekte bomen en met uitzicht over een meertje, omringd door, een door de wind heen- en weer deinende goudgele rietkraag. Hier keren we om, om vervolgens via nog diepere tractorsporen en in een nog sneller tempo richting Goirle te gaan. Na ongeveer 52 kilometer staan we weer op de Werft. Ik ben helemaal kapot maar wel voldaan want dit is één van de mooiste routes die ik in Nederland heb gereden. We nemen afscheid van elkaar en krijgen van Wouter nog een blikje Cola meer voor onderweg. Nu blijkt waarom Post toch de auto mee mocht nemen van zijn dochter, de tank is namelijk compleet leeg en pappa mag hem weer netjes vullen . Echt een leuke rit vandaag, door een afwisselend landschap en in goed gezelschap. Daar komen we zeker nog een keer terug. Wouter nogmaals bedankt voor de koffie en het gidsen, Post bedankt voor het chauffeuren. Edwin en Mark, bedankt voor de gezelligheid.
Auteur: Dijkx
