Dank allemaal voor jullie appies en goede wensen. Ik voel me kipfit maar ben hier nog niet klaar.
Moet een nachie hier blijven, hopelijk kan ik morgenavond naar huis.
Een verslag van een ander ritje dan maar :
Inderdaad gisteren snel gegeten (opwarmprakkie) dus rap op de fiets. Ik had zin in een rondje want op Koningsdag niet gefietst.
Even wat langs Johan gebracht en toen begon het : steken in m’n borst, maar niet dat je zegt ‘goh wat een pijn’.
Ik rustig Maassluis uit gefietst via de Weverskade, maar de pijn bleef. + tintelingen in m’n linker arm. ‘Dat hoort niet’ wist ik wel maar nou ja, echt pijn had ik niet.
Toch maar via de parallelweg naar Maasland gereden (niet via de Gaag en Molenweg wat m’n plan was) met een 🐌🐌gang. En ja hoor, het rare gevoel ging weg.
Ik kwam toch te vroeg bij de GB aan, en besloot dus nog ff een stukkie te perberen. Naar de kanovijver, rustig aan en dan via de zuidbuurt alsnog naar de GB. Beetje gas geven en ja hoor, daar kwam de stekende pijn + tintelende arm weer.
Dus weer van het gas af en op naar de GB.
Mark 1 stond al te wachten en zag dat ik wel erg on-Siems aan kwam rijden. Ik vroeg (voor de zekerheid) wat de symptomen van een hartinfarct zijn en na wat googelen kwam Mark 1 op idd die symptomen uit.
Maar ben je bedonderd en je gaat zomaar niet dood dus lekker in het zuchie bij Mark 2 en Mark 1, Pulluh en Post. En zoals gezegd : Pulluh kan reanimeren, dus wat staat een stukkie trappen in de weg ?
Op de parallelweg, in het zuchie van Mark 2 (zelfs Post vond het tempo eigenlijk al iets te hoog) kwamen de verschijnselen weer terug en moest ik lossen. Toen maar besloten om om te keren, vooral om de anderen niet de lul te laten zijn als ik later toch ergens in de berm naast m’n fiets pleur. Pulluh zou toch wel weer een lekke band krijgen (wanneer niet) dus da’s al genoeg gekut.
Thuis gekomen trof ik een zeer verbaasde Janneke aan. ‘Ja niet helemaal fit ben ik’ zei ik maar.
Gelijk 112 bellen ! Zei ze. Je ken beter eerst een bakkie voor me inschenken ipv zo’n grote muil op te zetten antwoorde ik.
Toen gedoucht, ☕️ en naar bed, kijken morgen wel verder.
Nou, vanmorgen liep ik om 6 uur langs de Waterweg met de honden. Begon het gvd weer !
Ff op een bankje gaan zitten en weer verder, want die honden moeten wel ff een uurtje rauzen.
Na een half uur zo gelopen te hebben (zelfs een keer bijna omgekeerd) ging het op de terugweg weer wat beter.
Thuis een bakkie + boterham en onder luid gefoeter en gescheld van mijn lieftallige echtgenoot naar de zaak, een stapel papier wegwerken was het plan.
Johan komt binnen en is verbaasd mij aaan m’n buro te zien zitten.
‘Leg jij niet op de IC ?’ vraagt ie ?
‘Nee joh ga best !’.
Om half 9 toch ff de huisarts gebeld (moest van Janneke en Johan). Die vertrouwde het niet (vakvrouwtje, heet ook v d Kooij 😜) en zei dat ze gelijk een ambulance ging sturen. ‘OK, dan rij ik nog ff langs huis’ zei ik.
NEE, blijf daar, de ambulance komt wel naar de zaak.
Ik nog ff snel een ☕️ ingeschonken en wilde nog ff naar de plee maar daar kwam de ambulance al aan. ‘Jullie ook nog ff een bakkie ?’ Vroeg ik nog.
Helemaal niet, gelijk in de ambulance kut ! Gelijk aan de stekkers en de dame vertelde dat ik op dat moment ook een hartinfarct had. 😳😳😳😳 Ik heb bijna nergens last van zei ik nog. Dat doet toch zeker veel meer zeer of wah ? Nou dat hoeft dus niet…..
De ambulancemijnheer ging naar Johan om te zeggen dat ik niet naar m’n werk ging komen vandaag. Bij het uitstappen blijft ie in alle snoeren hangen die ze aan mij vastgemaakt hebben en pleurt bijna voorover op straat. ‘Zo stap ik altijd uit’ zei hij nog.
Dan eindelijk weer eens een ritje in een Mercedes : volgas met sirene aan naar het Maasstad ziekenhuis in R’dam. Daar stond het ontvangstcomité al klaar.
Van de brancard op een andere tafel. Naald in m’n rechterarm en met een of ander draad door m’n slagader naar het hart.
Al snel gezien dat het idd foute boel was. Twee stands erin en een uur later ongeveer was het gebeurd. Minder erg dan een bezoek aan de tandarts kan ik vertellen en ik heb me geen seconde zorgen gemaakt.
Zoals ik al eerder zei, je gaat zomaar niet dood.
Maar er was wel wat schade inmiddels zei de chirurg, je hebt een paar infarctjes gehad jonguh. Misschien binnenkort nog een paar stands / stents erin…..
Schade blijkt mee te vallen maar morgen gaan ze een echo maken en dan weten ze meer.
Al met al voel ik me kipfit en zou zo naar huis kunnen fietsen.
Maar dat zit er ff niet in.
Dus, morgen afwachten hoe ik er echt aan toe ben. Ik app morgen wel weer ff.
Ik zet nu m’n mobiel ff op stil, ga nu ff rusten.
Auteur Siem
