De kopjes rammelen in de keukenkastjes van de zware donderklappen. De regen komt met bakken uit de lucht en klettert als in een tropische moesson op de straattegels en daken van auto’s en huizen. Onze tuin is in enkele seconden veranderd in een kolkende vijver. Mensen worden opgenomen bij de eerste hulp met verblindings verschijnselen veroorzaakt door de felle flitsen die bij de donderklappen horen. Het is donderdagavond, dat belooft niet veel goeds voor morgen. Morgen staat de 63 kilometer lange gravelrit, “Brabants mooiste” op de planning en de voorspelling voor morgen belooft niet veel goeds. Martine heeft ons gewaarschuwd, de route kan bij veel regen best moeilijk te berijden zijn. Rond 08:00 word ik wakker van een straaltje zonneschijn wat zich langs het rolgordijn heeft gewurmd. De merel in de tuin probeert met zijn gezang een lekker vrouwtje te versieren. Na nadere inspectie blijkt het heerlijk fietsweer te zijn, niet te veel wind, niet te warm of koud en een zonnetje. Op routine worden de twee mountainbikes in de gapende muil van de Mondeo geplaatst, de motor wordt gestart en al snel zitten we op de snelweg richting Chaam. De start van de route heeft niet zo’n idyllische naam als de start van de “Platte tieten” route. Boslustweg klinkt toch leuker als industrieweg. Weinig industrie te zien op de industrieweg in Chaam, ik zie alleen maar natuur, bomen en kronkelende paden die tussen deze bomen verdwijnen. De start van de route ligt direct op deze parkeerplaats, we verdwijnen dan ook direct over een slingerende single track tussen het dichte gebladerte. De originele route is 112 Kilometer en bestaat uit diverse lussen. Ik heb de twee laatste lussen van deze route afgeknipt zodat er nog zo’n 63 kilometer overblijft. Na drie meter fietsen heb ik al het gevoel dat ik op vakantie ben, al de bomen die ze in Zuid-Holland gekapt hebben, hebben zie hier weer geplant. De route slingert zich door donkere bossen vol naaldbomen om dan ineens weer tevoorschijn te komen langs een vennetje wat glinstert als kwikzilver en wat de langzaam voorbij drijvende wolken reflecteert als in een pas gepolijste spiegel. Brede zandpaden wisselen zich af met smalle singletracks door soms oeroude loofbossen. Opeens staat er een Messerschmitt midden op de route. De route doorkruist hier het “schijnvliegveld de Kiek”. De Messerschmitt is een herinnering aan het schijnvliegveld (Scheinflugplatz) wat de Duitsers hier in de tweede wereld oorlog hebben aangelegd als afleiding voor de echte vliegbasis Gilze-Rijen. Na wat foto’s gemaakt te hebben en wat cultuur gehapt te hebben gaat de route verder langs het Explosieve Opruimings terrein van Defensie richting de tweede lus om de “Regte Heide”. Ook hier alleen maar natuurschoon, de vogels fluiten er lustig op los en heel af en toe komen we een verdwaalde wandelaar tegen. Het aantal meters asfalt is minimaal, de ondergrond is voornamelijk gravel, zand en bosgrond. Het gemiddelde tempo blijft laag door het bovengemiddelde aantal stops die we inlassen om foto’s te maken van de fotogenieke omgeving. De derde lus is halverwege doormidden geknipt en dit is voor ons dan ook het verste punt. De route voert ons over smalle paadjes met grappige bruggetjes rond natuurcamping de Hoevens, terug naar het Schijnvliegveld. In de verte pakken donkere diepgrijze wolken zich samen en ineens blaast er een ijskoude wind over het Brabantse landschap. De bomen om ons heen kreunen en de Messerschmitt lijkt op te stijgen. We wanen ons terug in 40-45 en horen de denkbeeldige bommenwerpers van de Geallieerden over vliegen. Het is gelukkig nog steeds droog maar de temperatuur is 10 graden gezakt. We proberen het tempo iets op te schroeven om voordat de bui losbarst weer bij de auto te zijn. Toch nemen we nog even de tijd om een kijkje te nemen bij de natuurbegraafplaats. Van de beloofde modder bij slecht weer is gelukkig niks te merken de route ligt er erg goed bij, ondanks de regen van de afgelopen dagen. Via diverse gravelfietspaden, zandwegen en slingerende bospaden bereiken we uiteindelijk droog de auto. Eenmaal op de snelweg barst de bui los en klettert de regen en hagel op het wegdek en moeten we onze snelheid drastisch verminderen. Uiteindelijk komen we met een voldaan gevoel weer thuis. Wat een schitterende route was dit. Die gaan we vast nog een keer doen. Dank Martine.
