Mooie foto’s van jullie avonturen gisteren mannuh. Helaas geen romantisch en/of spannend stukje tekst erbij.
Om dit een beetje te compenseren hier een verhaaltje hersenspinsels van een eenzame wielertoerist.
Door G.B.J. Hiltermann 😜.
Na een rustig weekend, waarbij met gezonde afgunst de appies van de overige FK’ers werden gadegeslagen, maar een echt stukkie fietsen er voor mij ff niet inzat, ben ik vanmorgen even op de Canyon racefiets gestapt.
Eigenlijk is dat ook een beetje een e-bike vanwege het elektrisch schakelen en het verder ook verdomd makkelijk (licht) rijden van dat ding. Iedereen kan hard met zo’n geval.
De eerste meters (bijna altijd) langs de Nieuwe Waterweg zijn mooi.
Een altijd veranderend schilderij, altijd wel een schip in zicht, soms direct naast je of anders wel een uit de verte aankomend schip met een mooie boeggolf. En altijd het golvende of kabbelende water vlak naast je.
De net opgekomen zon schijnt van links op mij en op de in de echte originele Turtle Wax gewreven fiets. Alles glimt, niet alleen de framebuizen, ook elk moertje en boutje en zelfs de platte aero spaken en nippels. Ook al zijn die zwart, toch glimt het en ik voel me als een aap met 7 lullen.
Het zachte briesje glijdt zonder weerstand langs de gladde gepoetste aerodynamische framebuizen en wielen. Alleen het zoeven van de banden op het asfalt is licht hoorbaar, en het zachte geritsel van de ketting op de tandwielen.
Wat is dat toch een heerlijke ervaring en wat ben ik een rijk mens !!!
Verderop bij de Zuidbuurt is een boer het hoge gras aan het maaien. Vers gemaaid gras. Een van de lekkerste geuren die ik ken. Het brengt mij terug naar de tijd begin jaren 70 van de vorige eeuw. Toen ik (vaak samen met Anton Koornneef en André v d Velden) altijd hielp bij boer Vellekoop in Maasdijk. En tijdens de vakanties met de familie Koornneef in de Achterhoek.
Wat een heerlijke onbezorgde tijd hadden we toen……..
Nu heb ik sowieso niets te klagen : al de mindere dingen die mij zijn overkomen staan heel, heel ver in de schaduw van al het goede wat ik heb meegemaakt.
Ik zal echt heel diep moeten graven om iets te vinden wat mij van m’n stuk kan brengen.
Nou vooruit, die verrotte enkel is wel een beetje een smetje.
Hoe anders was dat voor maatje André v d Velden !
In dat licht gezien stelt zo’n hartinfarct echt geen ruk voor.
Als ik nu kijk wat voor supermooie momenten ik heb meegemaakt.
Al die mooie fietsritjes de laatste ca 10 jaar, daarvoor jaren met allerlei motoren rondgeraced, en nog verder terug in de tijd de leuke momenten van m’n jeugd in Maasdijk. Allemaal heel vaak in buitengewoon goed gezelschap en af en toe in mijn eigen eentje.
En de mooie tijden met m’n kleindochter dan ! Die eigenlijk niet eens mijn ‘eigen’ kleindochter is) Dan zijn dat de mooiste momenten in m’n leven (vanavond kwam ze bij het afscheid nog zeggen ‘ik hou van jou’ en dan wil je haar bijna nooit meer laten gaan en alleen nog maar samen blijven).
Natuurlijk heb ik ook die tijd met m’n eigen kinderen gehad , maar dat is / lijkt toch anders. Heel cliché, dat zeggen alle opa’s en oma’s maar het is toch echt zo…….
Afijn, de wielen draaien en zoeven verder.
Links en rechts langs de slootkanten alleen maar prachtig groen en het geel van het koolzaad en lisdodde, en het wit van de kikkerbloemen. Hier en daar het paars van de klavers. Verderop het frisse gras op het land, en met ook soms hele gele bloemenvelden. Prachtig al die kleuren en hoe kan het groeien ?
Gekwaak van kikkers in de sloten.
Er vliegen nog twee pimpelmeesjes een stukje met me mee. Mooie beestjes.
Na De Lier rij ik weer richting de Nieuwe Waterweg. Ik vind het altijd heerlijk om daarlangs weer terug naar huis te gaan. Wellicht omdat ik ook daar in m’n tienerjaren vele leuke uren heb doorgebracht.
Het zachte noordoostenwindje heb ik van links opzij, geen probleem.
Bij het water aangekomen krijg ik dat zachte briesje nu echt tegen.
Dat valt toch ff niet mee. Het aangename briesje lijkt nu toch wel minstens kracht 2-3 te zijn.
Ik schakel naar het kleine voorblad. De snelheid (nu zichtbaar op mijn Garmin klokkie, wat een luxe, heb nooit een snelheidsmeter gehad !) zakt naar onder de 25 km/u en ik vind het prima.
De tijd van pr’s is sowieso voorbij en interesseert me ook geen reet, ook al zit ik nu op een supersnelle en veuls te dure racefiets.
Een paar dagen geleden kwam ik ook thuis na zo’n ritje op de Aeroad en had ik 0 medailles 😳 !
Op zich een vreemde gewaarwording, want zoiets kwam eigenlijk nooit voor : altijd heb je wel ergens een stukkie harder gereden dan daarvoor, maar nu ff niet. Lekker fietsen daar gaat het vooral nu echt om !
Na een paar km begin ik zelfs een beetje moe te worden. Het zal toch verdomme niet ? Zo ver heb ik toch niet gefietst ? Is mijn hart toch echt een beetje naar de klote ???
Of moet ik gewoon ff een hoger tempo gaan rijden en kom ik dan in een gunstiger / efficiënter gebied, net zoals een motor een efficiënt toerengebied heeft ? Ik kies maar voor de veiligste optie en sukkel door naar huis.
Morgen de 1e x revalidatie en donderdag naar de cardioloog.
Hopelijk kunnen zij mij daar een beetje gerust stellen.
Weltrusten allemaal !
Auteur: Siem
