Dan toch nog ff snel een rondje op de racefiets.
Na een lekkere wandeling vanmorgen met de honden, een wandeling met Janneke door Aken, en nog een wandeling met de honden was er toch nog ff tijd voor een rondje race.
Helaas was het net begonnen te spetteren, maar dat bleek gelukkig heel kort te duren en gaf weinig nattigheid.
Dus de bandjes van de Canyon oppompen, broekie an en gaan.
Dat ‘gaan’ zal wel tege gaan vallen. Na de wandelingen van vandaag en het feit dat ik gisteren in de broodrooster ben gedouwd door Bert de Beuker zat er niet veel power in de beentjes.
Maar ik was heel benieuwd hoe de Canyon het zou doen in de heuvels. Remt het wel een beetje, die carbon velgen ?
Vooruit , Beutenaken uit en na 2 km begint de Loorberg al. Een klim van 1400 m lang die niet al te steil is (5-6 % ?).
Echt vlot ging die niet, had het gevoel dat het gisteren op de Gary net zo snel ging ?……
Dan langs Eperheide en een flink lange afdaling naar Epen.
Een goede remmentest dus. Nog een beetje zoekend en voelend naar het aangrijpen van de remmen en hoe hard ik door moet knijpen kwam ik veilig bij de T splitsing.
Nu naar rechts, op naar de Camerig.
Nou die heb ik wel eens vlotter gedaan. Misschien zelfs wel op de Araya. Aan het eind gaat die met 12% naar beneden, weer een goede remtest. Ik knijp wat harder en verdomd, het remt. Est aardig als het echt moet. Lijkt een beetje op de carbon remschijven van race-motorfietsen : eerst beetje knijpen en warm laten worden en dan komt er echte remkracht in.
Over race-motoren gesproken : de Canyon is een echt racer. Eigenlijk niet bedoeld voor sulletjes zoals ik. Er moet namelijk alleen gas gegeven worden ! Pas dan gaat het kloppen. Doe je te rustig dan is ie flink zenuwachtig, ook door de windgevoeligheid van de 64 mm hoge carbon velgen. En het waaide vanmiddag nogal hier.
Ik pak ook de Vaalserberg naar het drielandenpunt.
Kost me ook moeite. De afdaling naar de Belgische kant doe ik ook voorzichtig : ik ken de bochten niet en heb de weg nu eenmaal niet voor mij alleen. Een paniekerige rem-stuuraktie kan weleens eindigen in de struikgewas.
Nu de lange bijna rechte weg richting Aubel. Ook op en neer, lange afdalingen en lange klimmen, en tegenwind. Pfff….
Ik rij langs Aubel en ga even verder rechtsaf naar De Planck.
Dan merk je wel dat ondanks de moeie poten, de Canyon je wel wat extra snelheid kado geeft. Elke trap is echt raak zoals ze vaak zeggen en je voelt de effectiviteit van de fiets. De Canyon en ik zoeven verder.
Als laatste klimmetje nog de heuvel bij De Planck op en dan linksaf Nederland weer in. Nog een keer rechts en links en ik ben weer ‘thuis’.
Volgende keer hoop ik wat fitter te zijn en wat segmentjes te kunnen aanvallen !
Auteur: Siem