Donderdag 26-9-2019, Ventoux dag 4.
DE GROTE DAG !
Er gaat een poging gedaan worden om 3 x op 1 dag die vreselijke bult op te fietsen.
Na de rustdag van gisteren, inclusief weinig alcohol, zouden Bert, Arie en ik de uitdaging aannemen.
Om de recreanten in het ‘mannen’huisje niet te storen schoof Arie om even na 7 uur aan bij het ontbijt bij de ‘meiden’.
Ik had om half 7 al twee flutes en chocola croissants bij de bakker in het dorp gehaald. Nog pikkedonker toen, en uiteraard was de top van die vermaledijde bult weer in een wolk gehuld.
Ik liep express langs de afslag naar de Ventoux weer naar het huisje om te kijken of er al malloten de berg op gingen. Zero.
Tegen Arie was gezegd dat we kwart voor 8 zouden vertrekken, wetende dat hij dan tegen 8en wel klaar zou zijn.
Keurig op schema reden de drie dapperen/dwazen (doorhalen wat niet van toepassing is) het park af.
Er stond bijna geen wind en de temperatuur hing rond de 20 graden.
Vanuit Malaucenne gelijk weer (zoals maandag) de berg op.
De klim begint met een procent of 6,7,8 en hakt er dus ‘koud’ al aardig in.
Zo’n klimtocht kan bijna nooit gezamenlijk door het verschil in power, en/ of uithoudingsvermogen en/of leeftijd en/of het aantal trainingsuren. Bert en ik reden dus al snel iets weg van Arie. Sorry kerel !
De pittige klim werd wat rustiger aan gedaan om krachten te sparen.
Nou dat valt tegen, want op de 10-13% stukken is het toch weer harken en zien dat je de raderen rond krijgt.
Bij chalet Liotard stoppen we even voor een repie en gaan dan weer verder.
Na 1 uur en 58 min boven. Windjakkie aan en gelijk door naar Bedoin.
Tjees, wat duurt die afdaling dan lang ! En dat moet straks omgekeerd weer worden afgelegd ?.
In Bedoin ff een dubbele espresso. Ik eet m’n choco-croissant op en net als we willen vertrekken voor klim 2 rijdt Mark voorbij. Die was solo vanuit Malaucenne over de col de Madeleine gereden en wilde hier aanpakken bij Arie. Omdat Arie er nog niet was haakte hij bij mij en Bert aan.
Dus gedrieën Bedoin uit.
(Mark gaat naar de top en van daar terug naar Malaucenne).
Op het eerste ‘vlakke’ stuk (4,5,6%) rijdt een strakke jongeman op een mooie Colnago voorbij. ‘Zo die gaat lekker’ denken Bert en ik.
Wij hebben hier toch al wat moeite mee.
Die moeite verbleekt als we het bos indraaien. Wat een zwaar stuk ellende is dit ook alweer. 10 km alleen 11,12 en 13 %. En geen idee waar je ongeveer bent en hoe lang nog.
Bert zwoegt en zucht en moppert zelfs. Dat hoor je deze jongen nooit doen (beetje een buitenbeentje in ons kluppie). Ik lach in m’n vuistje want ik vind het ook erg zwaar maar kan nog redelijk draaien. Dan hebben wij nog mazzel, want als je hier in de zomer bent is het al gauw 30 graden, windstil door de beschutting van de bomen en schijnt het te stikken van de vliegen.
Eindelijk komen de chalets in zicht, en dan is chalet Reinard dichtbij.
We stoppen hier voor een cola. Bert neemt nog een puntje taart en we gaan het kale stuk op.
Met de eerste 6,7 % loopt dit nog redelijk soepel.
Ter hoogte van het monument voor Tommy Simpson staat echter een harde tegenwind. Alsof good old Tommy hier iedereen een beetje wil pesten. Uiteindelijk toch boven.
Wat nu ? Doorgaan naar Sault voor klim 3 ? We zijn allebei al aardig door gekielhaald door de Ventoux.
Maar….. als we het nu niet doen gaat het nooit meer. Het is perfect weer voor deze uitdaging nu. En wie weet, als wij nu stoppen komt Arie vanavond om half 9 binnen wandelen en zegt : ‘Zo, dat is 3 !’…..
Dus we eten wat bij Vendran (in Sault komen we te laat aan voor eten) en dalen daarna af naar Sault. 27 km niet al te steil en ruig.
In Sault een bakkie met een frambozentaartje. En weer op de pedalen. 21 km makkelijk, zo ca 4,5,6% tot aan chalet Reinard.
Nu gaat duursporter Bert er van tussen en rij ik alleen. Allemachtig wat gaat het moeilijk. Doet net zo’n pijn als het bos na Bedoin.
Ook mijn rechter slechte voet begint op te spelen. Ik stop bij het beeld van het hert om even te rusten. Maar na twee minuten weer weg.
Nu gaat het wat makkelijker.
Bij chalet Reinard geen Bert. Die is gelijk door naar boven.
Ik bestel een koffie, een coma en een ‘flan’ (zo’n geel pudding-room ding) en vreet het op. Zal ik wachten op Arie om met hem dat kale stuk te doen ? Niet leuk voor hem in z’n eentje. Maar hoe lang miet ik dan wachten ? Contact krijg ik niet dus ik ga maar naar boven. Door mijn schranspartij vlieg ik omhoog. Tenminste, tot aan die Tommy.
Daar aangekomen wordt ik bijna teruggeblazen. Ik kijk niet eens voor m’n voorwiel maar erachter. Tie@£%*~ wat is die laatste km dan erg. En dan ook nog 11% zo !
Bert verteld later dat hij er aan dacht om even quasi interessant bij dat monument te blijven hangen om wat moed te verzamelen (niet gedaan natuurlijk).
Met m’n laatste hartslag en ademteug kom ik boven.
‘Kom Bert, opzouten hier en NOOIT MEER TERUG’.
Windjekkies aan en naar benee. Niet te ruig want geen zin in brokken. Voor de lange afdalingen en het lange harde remmen had ik een alu voorwiel gemonteerd. De blokkies stinken naar verbrand rubber ! Bert rijdt iets ruiger door, ik doe wat rustiger omdat ik toch de remmen niet helemaal vertrouw en ook slecht zicht heb door een vieze bril.
In Malaucenne even kijken of de andere mannen al achter een Leffe zitten. Ja hehe !
Bert en ik vatten er ook een, maar taaien dan af.
Een poosje later komt ook Arie aan. Die zal straks zelf hopelijk nog even wat vermelden ???. Want hij heeft het hem ook wel geflikt !!!! En helemaal solo !!!!
Ere Ventoux-killer en Fietsuh Kutter !!!!!!
Auteur: Siem