Vandaag weer eens na wat corona-onthouding aangesloten bij de kutten. Vandaag was Post de navigator. Hij wist nog wel wat routes naar BP (siem was er niet, dus dat konden we wel weer een keer doen). Door het wipperspark richting de molen en dan stiekem onder aan de dijk naar de spoorwegovergang. Iemand had standje 6 ingesteld en ging er als een malle vandoor. Laatste stukkie was het hier en daar wat afgekalfd en ineens lag mr. Batterypack op zn zij in het gras. Nog geen twee seconden later stonden Pulluh en Post als echte Jopies van Tellingen het moment vast te leggen om het (en zo is ook gebleken) bij thuiskomst als eerste te kunnen posten. De toon is gezet! Daarna door naar de Coureur. Ineens ben ik iedereen kwijt. Wat denk je: nemen ze achter mn rug om een lekker processierupsenpadje. Ook weer overleefd en vooralsnog geen jeukende blaren. Snel door naar het keurig gemaaide volksbos. Geen reet aan zo, maar Post maakt het nog ff spannend door snoeihard door een pad met links en rechts Reuzeberenklauwen te scheuren. Ik begon te twijfelen of ik er nou verstandig aan had gedaan om weer aan te sluiten. Ik liep inmiddels een grotere kans om levenslang ernstige jeuk of blaren te hebben dan dat ik een koudje opliep. Nu gingen we volgas richting BP. Eenmaal daar hebben we het rode circuspad gedaan. Met gevaar voor eigen leven bijna over zo’n achtelijk dun balkje gereden. Plots dook Post met zn reet op zn achterwiel, waarom. Nou even een lekkere dikke bramentak op mondhoogte over het pad. Bukken was onvoldoende dus hen ik ook maar snel mn ballen op mn achterband gelegd om die tak te ontwijken. Denk je dat ‘t voorbij is? Wijst mr batterypack nog een leuk 75%-stijl pad naar beneden aan. Of iemand nog levensmoe was? Ik had 112 al op mn telefoon ingetypt en zat met mn vinger op de groene belknop, maar iedereen ontwikkelde spontaan wat angstzweet en haakten af. Dan maar verder door het BP. Post wist nog wel een oud MTB-pad dat vroeger erbij hoorde. Jaja, iedereen gehoorzaam erachteraan. Wat denk je. Niemand natuurlijk een lange broek aan (want lekker weer) vervolgens zit ik met mn handen vastgebonden om niet mn schenen, armen of vingers te krabben van de brandnetels. Tsjonge jonge, waar is de dovenetel als je hem nodig hebt? Aan alle leed komt een eind. Langs de Boonervliet met bruggetjes terug. De batterij op 26km/h en wij erachteraan. Tot slot nog een eindsprintje naar huis. Alles overleeft, niets gebroken alleen zo dadelijk even van de jeuk afblijven! Haha. Thanks guys!
Auteur: Mark
