Platte tieten gravelrit
Al weken waait er een koude noordenwind, maar wel vergezeld van een warmachtig zonnetje. Vanmorgen laat de zon het compleet afweten en is de gure noordenwind nog een beetje aangetrokken. De krokussen in onze tuin, gelokt door de zonnestralen van de afgelopen dagen, trekken zich bibberend terug de warme aarde in. Het grasveld voor ons huis is wit uitgeslagen van de rijp en de mussen zitten dicht op elkaar om nog wat lichaamswarmte van hun buurman/vrouw te krijgen. We hebben om 09:00 afgesproken op de parkeerplek bij van Dijk met: Heleen, Post, Gineke, pulluh en Sam. De Mondeo heeft wat moeite om te starten met dit koude weer, maar de stoelverwarming werkt opperbest. Post is wat later ,hij komt er een beetje laat achter dat hij toch nog naar de WC moet. De GPX ontkenners van FK gaan over het troosteloze boomloze Voorne-Putte op de fiets richting Goeree. Wij hebben een beter plan en gaan een GPX gravelroute rijden in de buurt van het pittoreske Bergen op Zoom. In colonne en na drie kwartier sturen, met de verwarming in de auto volledig open, komen we aan op de Boslust weg. We worden begroet door een kudde blèrende schapen en een ijskoude poolwind. We moeten met z’n allen ff zin maken, maar na een paar honderd meter fietsen is iedereen enigszins opgewarmd. Pulluh moet nog ff terug naar de auto om de bidon van Gineke te halen. De route die we vandaag gaan rijden heet de, Platte Tieten gravelrit. Platte tieten zijn, platte koeken en een lekkernij in de omstreken van Bergen op Zoom. Rond tien uur gaan we van start, al snel duikt de route de bossen in en volgen we een stukje van de rode MTB route. Dijkx maakt zich zorgen dat de koffie die Pulluh zorgvuldig bewaart in een thermoskan in zijn rugzak, koud zal worden. Al snel stoppen we dan ook om te genieten van de omgeving, de koffie en de door Sam meegebrachte stroopwafels. De stop plek is niet helemaal goed gekozen want we staan precies in een windgat waar de gure noordenwind vrij spel heeft. De zon laat het ook nog steeds afweten. Enigszins opgewarmd door de koffie en het leuke gezelschap volgen we het bijna niet zichtbare streepje op Dijkx zijn GPS unit. De route blijft ons verbazen, van het ene mooie gebied rijden we zo het andere mooie gebied in. Bospaden worden afgewisseld door paadjes en over bruggetjes uit een sprookje om vervolgens weer langs omgeploegde akkers en spiegelende vennetjes te rijden. Bij vliegbasis Woensdrecht maken we een kleine D-tour om de landingsbaan te bekijken. De Corona heeft hier ook toegeslagen want er is helaas niet veel activiteit, in de verte zien we wat verlaten verkeersvliegtuigen staan. De route voert ons verder langs de hoge sinistere, van prikkeldraad voorziene, hekken van de vliegbasis. Het doet Post denken aan “the boy in the striped pyjamas”, ook wij wanen ons terug in de oorlogsjaren van 40-45. Het zonnetje is inmiddels doorgekomen en het is hier windstil, mooi moment om een banaantje te eten. Gineke heeft het zelfs zo warm dat haar jas uitgaat. Heleen en Post hun bananenschillen gaan netjes terug in een plastic zakje en weer in de rugzak. De schillen van Gineke en Dijkx worden terug geschonken aan de natuur. Na diverse wondermooie paden door de Brabantse wouden, verlaten we uiteindelijk de beschutting van deze oeroude woudreuzen en begeven we ons op de open vlakten en tussen de drassige moerassen van het Markiezaatmeer. De wind heeft hier vrij spel en ik moet ineens denken aan de FK’ers die naar Goeree aan het fietsen zijn. In het zuiden zien we de witte rookpluimen van een Belgische kerncentrale en iets verderop de verstikkende rook van de BASF fabrieken. In het westen zijn nog net de lege en kale vlaktes van Zeeland zichtbaar. Na wat fotomomenten in het moeras komen we uiteindelijk in het rustgevende Woensdrecht waar we beschut zijn van de nog steeds koude wind. Post kan de verleiding niet weestaan om op de Amerikaanse Sherman tank te klimmen. Erop klimmen gaat al niet heel soepel maar eraf gaat bijna helemaal niet. Na wat gescheld dat wij hem niet helpen staat hij dan uiteindelijk toch weer met beide voeten op de Brabantse grond, bijna 112 moeten bellen. Eindelijk na een lange saaie Corona periode is er weer wat te beleven, heel Woensdrecht is dan ook uitgelopen om de stunt van Post te bekijken. Er wordt besloten geen koffie to-go te halen in Woensdrecht maar gewoon door te fietsen. Na de Brabantse wal een aantal keren bedwongen te hebben is het tijd voor een plaspauze. De aanblik van een plassende Pulluh kan de rest niet verdragen en we besluiten om een stuk verder in de luwte van een Alpenwei even te pauzeren en te urineren. Wat een feest, de zon schijnt volop, het is hier heerlijk. Gineke gaat even de hoek om voor een plaspauze, tot er ineens een wandelaar met hoogrood hoofd en hartkloppingen voorbij komt lopen. Wat blijkt, Gineke had niet de moeite genomen om in de bosjes te gaan zitten maar was op het pad gebleven. “Ach Gineke, dat maakt toch niet uit, je ziet die man toch nooit meer” zegt de rest. Totdat we die zelfde man een half uur later weer tegenkomen, dit keer trekt hij wit weg. De route voert ons verder weg van de geschrokken wandelaar, langs het Markizaat meer, waar we nog een snelle koffie to-go nuttigen bij een boerderij onderaan een helling, dit hele plaatje doet mij denken aan een alpenhut in Oostenrijk maar dan zonder edelweiss. De gastvrije eigenaar zet ons nog even op de foto. Sam en Gineke willen geen koffie maar hun bidon wordt gratis gevuld met Spa Blauw. Na deze alpenweiden trekken we de bossen weer in om het laatste stuk van onze tocht te voltooien. Ook hier fietsen we weer over verrassend mooi bospaden totdat we uiteindelijk na precies 50 kilometer weer bij de auto’s aankomen.
Vandaag een supermooie gravelrit gereden in super leuk gezelschap, een rit die voor herhaling vatbaar is. Helaas geen platte tieten kunnen scoren op een zondag.
Platte tieten gravelrit
Al weken waait er een koude noordenwind, maar wel vergezeld van een warmachtig zonnetje. Vanmorgen laat de zon het compleet afweten en is de gure noordenwind nog een beetje aangetrokken. De krokussen in onze tuin, gelokt door de zonnestralen van de afgelopen dagen, trekken zich bibberend terug de warme aarde in. Het grasveld voor ons huis is wit uitgeslagen van de rijp en de mussen zitten dicht op elkaar om nog wat lichaamswarmte van hun buurman/vrouw te krijgen. We hebben om 09:00 afgesproken op de parkeerplek bij van Dijk met: Heleen, Post, Gineke, pulluh en Sam. De Mondeo heeft wat moeite om te starten met dit koude weer, maar de stoelverwarming werkt opperbest. Post is wat later ,hij komt er een beetje laat achter dat hij toch nog naar de WC moet. De GPX ontkenners van FK gaan over het troosteloze boomloze Voorne-Putte op de fiets richting Goeree. Wij hebben een beter plan en gaan een GPX gravelroute rijden in de buurt van het pittoreske Bergen op Zoom. In colonne en na drie kwartier sturen, met de verwarming in de auto volledig open, komen we aan op de Boslust weg. We worden begroet door een kudde blèrende schapen en een ijskoude poolwind. We moeten met z’n allen ff zin maken, maar na een paar honderd meter fietsen is iedereen enigszins opgewarmd. Pulluh moet nog ff terug naar de auto om de bidon van Gineke te halen. De route die we vandaag gaan rijden heet de, Platte Tieten gravelrit. Platte tieten zijn, platte koeken en een lekkernij in de omstreken van Bergen op Zoom. Rond tien uur gaan we van start, al snel duikt de route de bossen in en volgen we een stukje van de rode MTB route. Dijkx maakt zich zorgen dat de koffie die Pulluh zorgvuldig bewaart in een thermoskan in zijn rugzak, koud zal worden. Al snel stoppen we dan ook om te genieten van de omgeving, de koffie en de door Sam meegebrachte stroopwafels. De stop plek is niet helemaal goed gekozen want we staan precies in een windgat waar de gure noordenwind vrij spel heeft. De zon laat het ook nog steeds afweten. Enigszins opgewarmd door de koffie en het leuke gezelschap volgen we het bijna niet zichtbare streepje op Dijkx zijn GPS unit. De route blijft ons verbazen, van het ene mooie gebied rijden we zo het andere mooie gebied in. Bospaden worden afgewisseld door paadjes en over bruggetjes uit een sprookje om vervolgens weer langs omgeploegde akkers en spiegelende vennetjes te rijden. Bij vliegbasis Woensdrecht maken we een kleine D-tour om de landingsbaan te bekijken. De Corona heeft hier ook toegeslagen want er is helaas niet veel activiteit, in de verte zien we wat verlaten verkeersvliegtuigen staan. De route voert ons verder langs de hoge sinistere, van prikkeldraad voorziene, hekken van de vliegbasis. Het doet Post denken aan “the boy in the striped pyjamas”, ook wij wanen ons terug in de oorlogsjaren van 40-45. Het zonnetje is inmiddels doorgekomen en het is hier windstil, mooi moment om een banaantje te eten. Gineke heeft het zelfs zo warm dat haar jas uitgaat. Heleen en Post hun bananenschillen gaan netjes terug in een plastic zakje en weer in de rugzak. De schillen van Gineke en Dijkx worden terug geschonken aan de natuur. Na diverse wondermooie paden door de Brabantse wouden, verlaten we uiteindelijk de beschutting van deze oeroude woudreuzen en begeven we ons op de open vlakten en tussen de drassige moerassen van het Markiezaatmeer. De wind heeft hier vrij spel en ik moet ineens denken aan de FK’ers die naar Goeree aan het fietsen zijn. In het zuiden zien we de witte rookpluimen van een Belgische kerncentrale en iets verderop de verstikkende rook van de BASF fabrieken. In het westen zijn nog net de lege en kale vlaktes van Zeeland zichtbaar. Na wat fotomomenten in het moeras komen we uiteindelijk in het rustgevende Woensdrecht waar we beschut zijn van de nog steeds koude wind. Post kan de verleiding niet weestaan om op de Amerikaanse Sherman tank te klimmen. Erop klimmen gaat al niet heel soepel maar eraf gaat bijna helemaal niet. Na wat gescheld dat wij hem niet helpen staat hij dan uiteindelijk toch weer met beide voeten op de Brabantse grond, bijna 112 moeten bellen. Eindelijk na een lange saaie Corona periode is er weer wat te beleven, heel Woensdrecht is dan ook uitgelopen om de stunt van Post te bekijken. Er wordt besloten geen koffie to-go te halen in Woensdrecht maar gewoon door te fietsen. Na de Brabantse wal een aantal keren bedwongen te hebben is het tijd voor een plaspauze. De aanblik van een plassende Pulluh kan de rest niet verdragen en we besluiten om een stuk verder in de luwte van een Alpenwei even te pauzeren en te urineren. Wat een feest, de zon schijnt volop, het is hier heerlijk. Gineke gaat even de hoek om voor een plaspauze, tot er ineens een wandelaar met hoogrood hoofd en hartkloppingen voorbij komt lopen. Wat blijkt, Gineke had niet de moeite genomen om in de bosjes te gaan zitten maar was op het pad gebleven. “Ach Gineke, dat maakt toch niet uit, je ziet die man toch nooit meer” zegt de rest. Totdat we die zelfde man een half uur later weer tegenkomen, dit keer trekt hij wit weg. De route voert ons verder weg van de geschrokken wandelaar, langs het Markizaat meer, waar we nog een snelle koffie to-go nuttigen bij een boerderij onderaan een helling, dit hele plaatje doet mij denken aan een alpenhut in Oostenrijk maar dan zonder edelweiss. De gastvrije eigenaar zet ons nog even op de foto. Sam en Gineke willen geen koffie maar hun bidon wordt gratis gevuld met Spa Blauw. Na deze alpenweiden trekken we de bossen weer in om het laatste stuk van onze tocht te voltooien. Ook hier fietsen we weer over verrassend mooi bospaden totdat we uiteindelijk na precies 50 kilometer weer bij de auto’s aankomen.
Vandaag een supermooie gravelrit gereden in super leuk gezelschap, een rit die voor herhaling vatbaar is. Helaas geen platte tieten kunnen scoren op een zondag.
https://www.strava.com/activities/5189891397
Met dank aan https://gravelritten.nl/