Waarom ik geen nieuwe heup krijg…
Al op vrijdagavond wordt de voorpret door John ingezet: gaan we weer eens een leuk rondje doen ergens? Geopperd worden Amerongen of de Hooge-Laage Vuursche combo. Doordat Dijkx in zijn enthousiasme het filmpje van Amerongen in de app kwakt, inclusief mega-klapper van Post (ja die klap waarvan het ei op zijn heup nog maar net weggetrokken is), wordt de optie Amerongen resoluut door Post geschrapt. Aldus op naar het startpunt bij Laage Vuursche. Wij hebben dit weekend een jonge hond te logeren, dus toen John met zijn elektrische mobiel voor de deur kwam moest ik die eerst nog vangen in de tuin. Dat viel warempel nog niet mee, wat een hyperactieve donder… Daar ben ik een sufferd bij.
Eenmaal aangekomen gaan we rap op pad. Wel duidelijk afgesproken (met name met ik, mijzelf en Arie), dat het een recreatief rondje was; ik ben tenslotte nog aan het revalideren van de nodige malheur. Ik ben inmiddels namelijk ook klant bij de firma Regtop om de gescheurde pees in mijn linkerschouder een beetje op te lappen. Afijn, dus geen gejakker, geen onnodige risico’s en vooral geen onnodige risico’s Oh ja, ook geen onnodige risico’s – zei ik nog maar eens. Volop genietend van de heerlijk single tracks met heel veel kombochten en (voor ons) behoorlijk wat op en neer. Hier en daar ff oppassen voor het losse zand, maar over het algemeen goed te doen. He Arie, ik ben mijn bril vergeten, mag ik ff voor, dan heb ik minder last van het stof, hoor ik Michel achter mij roepen . Tuurlijk, no problemo. Maar ook zonder stof in zijn ogen duikt hij diep het zand in op een heuveltje en, je raadt het al, hij komt net boven en wij staan allemaal stil. Om precies te zijn kom ik in een wel erg intieme pose tot stilstand…Michel was daarna gelijk foetsie dus ik moest flink aan de bak om weer bij te komen. Ergens bij een splitsing zijn we Jo en Post ineens kwijt? Wij dat lusje dan nog maar eens rijden, en ja hoor, er staat een klein bordje met ‘Theehuis’ er op. Dat kan niet missen en inderdaad treffen we onze twee levensgenieters aan op het terras. Na een stuk taart met grote kluts slagroom pakken we de fietsen weer op. We hadden de route van Laage Vuursche nog niet helemaal gehad, en zonder die gingen we niet naar huis, anders komen we 10km te kort op Strava. Op een zanderig heuveltje flikt Michel zijn trucje nog een keer, en ik denk aan iets met een ezel.. sufkip… houd dan ook afstand. We steken een grote weg over om de doorsteek naar Laage Vuursche te maken en volgen een stukje fietspad langs die N-weg. Plots staat er een pijl naar rechts, pok, in de ankers dus en met net te weinig snelheid het bos in. Het ging gelijk krappies tussen de bomen door omhoog en ik val stil; leunend tegen een boom probeer ik mijn pedaal uit te klikken. Ondertussen was het nu Michel zijn beurt om bij mij achterin re duiken… Uiteindelijk krijgt hij met de nodige worsteling mijn schoen los uit mijn pedaal. De andere mannen hadden geen idee waar ze naar keken, getuige de wonderlijke blikken. Maar goed, ik was bevrijd dus daar gingen we weer.
We zaten nog een beetje in de ‘net na de lunch dip’ modus dus we rijden niet al te dol. Een recreatief rondje tenslotte… De flow zit er wel lekker in en hier en daar kun je leuke sprongetjes maken. Links, rechts, omhoog, omlaag, héérlijk dat parcours. He, een hobbel op rechts in de bocht, die pak ik ook nog ff mee. In een flits realiseer ik me dat er achter die hobbel niks zit, ofwel een lelijke drop, en ik land op mijn voorwiel en sla ‘a-la-MvdP-op de Olympische-Spelen’ vol over de kop; ik keek ook al naar de volgende bocht dus had echt geen benul van waar ik in donderde. Ik land lelijk hard op mijn linker schouder en voel direct dat dat niet goed zit. De blikken van mijn maatjes zeiden ook genoeg, er was duidelijk iets niet pluis met mijn linker schouder, waarop al direct een mega-knobbel zichtbaar was. “Tossey” riep Johan – heb ik ook gehad; “Pianotoets” roept Michel, heb ik ook gehad… gelukkig ben ik in goed en ervaren gezelschap dacht ik nog. In elk geval was het duidelijk dat dit een spelbreker ging zijn; jammer van zo’n mooie tocht… Met enige moeite weten we me na enige tijd weer op mijn fiets te hijsen. Dat was zonder pianotosseynohwattusfenomeen ook al een opgave, dus nu helemaal. Via een aantal bospaadjes bereiken we de parkeerplaats en gaan we in gezwinde spoed terug naar Maassluis. Lastig moment is dan altijd het informeren van het thuisfront…. Hoe ga ik dit nu weer uiteggen… Ik ben ook vooral erg boos op mezelf; wat is het toch dat ik in een split-second dit soort beslissingen neem. Ieder normaal mens volgt gewoon het pad, ik moet het zonodig weer spannender maken… Ik rijd 200 km in de Bartje 200 zonder brokken, en bij ritjes als dit neem ik onnodig risico en knal ik tegen de grond…afijn, dit is dus precies waarom de orthopeed mij nog geen nieuwe heup wil geven… Eerst moet die knikker in mijn kop er uit… Onderweg krijg ik een foto van Gysa toegestuurd: onze logé heeft vannacht mijn wielerschoenen kapot gevreten…. Probeert iemand mij iets te zeggen?? Thuis wacht Gysa mij al op en heb ik nog net tijd om me even onder de douche af te spoelen. Tijdens het gehannis om mijn peur weer aan te krijgen, voel ik nog een natte neus aan mijn achterste… leuk zo’n hitsig jong beessie in huis… Alsof ik zonder gesjees om mijn benen niet al genoeg sta te tobben. We pikken Veerle op bij de Furie en gaan snel door naar het ziekenhuis. Gelukkig was het niet druk; tijdens een hittegolf zit iedereen op het strand, en daar kun je wel verzuipen, maar niet zo snel iets breken tenslotte (tip voor Arie 2.0). Bij het ziekenhuis volgt de vraag of ik wel eens eerder ben opgenomen.. eh.. tsja… nog geen drie maanden geleden zat ik hier met gebroken/gekneusde ribben.. Ook al met mijn MTB tegen de grond gekwakt… Ah, oh ja… meneer Vliegenthart…… tsja…. Beetje wildebras meneer? Heus niet hoor 😇. En wat loopt u moeilijk, was dat ook al? Ehm, ja, das ook nog een fiets dingetje…Lang verhaal kort – onderzoeken, foto’s en een klein uurtje later loop ik met een mooie sling het ziekenhuis weer uit. Dat wordt voorlopig rust houden. Dusss… nu eerst de schouder repareren, dan een nieuwe heup, en volgende zomer als Arie 2.0 inschrijven bij de wandelvereniging!
Overigens is mijn Garmin in de klap gesneuveld, dus het staat niet op Strava. En zoals iedereen weet, is het dan dus ook niet gebeurd… Stiekem hoop ik dat er morgen dus niks aan de hand is 😉
Auteur: Arie V
